از یک طرف بعضی از حسابداران و کارشناسان تحلیل بنیادی اعتقاد دارند که مهمترین صورت مالی است. چون هم کیفیت سود واحد تجاری را نشان میدهد؛ و هم چون آثار بکارگیری قضاوت و برآوردهای مدیران، در بکارگیری رویه‌های متفاوت حسابداری در واحدهای تجاری مختلف را (در ارتباط با معاملات و رویدادهای یکسان) حذف میکند، باعث بهبود «مقایسه‌پذیری» نتایج عملیات واحدهای تجاری مختلف میشود. ولی از طرف دیگر...
آیا ارائه بهای تمام شده، سود ناخالص، سود عملیاتی، هزینه‌های فروش، اداری و عمومی، و سایر هزینه‌های غیر عملیاتی در صورت سود و زیان الزامیه؟
در رعایت الزامات استاندارد حسابداری 39، و اصل رجحان محتوا بر شکل (طبق مفاهیم نظری گزارشگری مالی)، اگر واحد تجاری در نتیجه سرمایهگذاری در منافع واحد تجاری سرمایه‌پذیر بر آن کنترل بدست آورد (یعنی، واحد تجاری سرمایه‌پذیر، «واحد تجاری فرعی» واحد تجاری باشد)؛ در این موارد، واحد تجاری اصلی (علاوه بر ارائه مانده دفتری سرمایهگذاری در صورتهای مالی جداگانه (و دفاتر قانونی) خود به «روش بهای تمام‌شده» (پس از کسر کاهش ارزش انباشته) یا «روش تجدید ارزیابی») باید با رعایت الزامات حسابداری مقرر در استانداردهای حسابداری 38 و 39 اقدام به ارائه صورتهای مالی تلفیقی کند.
