من اولین بار که به دفتر انجمن رفتم، گمان کنم سال 1390 یا 1391 بود. آقای دکتر پوریانسب آن زمان عضو شورای عالی و سردبیر مجله حسابدار بود، و جلسه‌ای را بین دبیرکل وقت (زنده‌یاد منیری)، کارکنان انجمن و اعضای تحریریه مجله حسابدار هماهنگ کرده بود. به موضوع آن جلسه کار ندارم. ولی همین که وارد دفتر انجمن شدم، به شدت جا خوردم. دفتر انجمن یک آپارتمان اداری حدود دویست متری واقع در طبقه دوم یک ساختمان قدیمی در خیابان استاد نجات‌الهی (ویلا) بود. از در آپارتمان که وارد می‌شدیم، یک راهروی به طول حدود بیست متر بود که نیمی از آن (روبروی در ورودی) فایلهای فلزی قدیمی به ارتفاع حدود یک و نیم متر چیده شده بود. انتهای راهرو هم یک بخاری قرمزرنگ بسیار بزرگ به ارتفاع حدود دو متر بود که در اثر گرما و مصرف اکسیژن آن، فضای دفتر به‌شدت خفه و سنگین شده بود. وقتی خودم به عنوان دبیرکل در آن دفتر مستقر شدم، در دو ماه نخست که زنده‌یاد منیری هم در دفتر حضور داشت، به احترام آن عزیز تغییری در چیدمان دفتر ندادم. ولی از ابتدای سال 1393 ابتدا آن بخاری را از راهرو برداشتیم و قدری راهرو را مرتب کردیم. سپس، طراحی داخلی و چیدمان دفتر را کاملا تغییر دادیم و بروز کردیم[1]. مثلا همه آن فایلهای فلزی قدیمی را از راهرو جمع کردیم. به جای آنها در اتاق امور اعضا کتابخانه‌های چوبی سفارش دادیم؛ و پرونده اعضاء را داخل زونکنهای نو و یکرنگ در آن کتابخانه‌ها چیدیم. در سال 1395 هم که دفتر فعلی انجمن را خریدیم، جناب آقای دکتر صادقیان (رئیس انجمن) که آن زمان به عنوان معاون در بنیاد مستضعفان مسئولیت داشتند، یکی از پیمانکاران هتلهای بنیاد را معرفی کردند، و آن پیمانکار طی حدود دو ماه، این آپارتمان را از یک دفتر مندرس قدیمی به یک دفتر شیک و مدرن تبدیل کرد[2]. 

[1]- دکوراسیون و چیدمان داخلی دفتر انجمن مورد بازطراحی و بازسازی قرار گرفت، پایگاه اطلاع‌رسانی انجمن حسابداران خبره ایران، 18 خرداد 1394.

[2]- دبیرکل انجمن اعلام کرد: با تحویل قطعی و برگزاری جلسه اخیر شورای عالی در محل دفتر جدید انجمن بهره‎برداری از این دفتر رسماً آغاز شد پایگاه اطلاع‌رسانی انجمن حسابداران خبره ایران، 20 مرداد 1395.